«آن کسی را که خدا
بخواهد هدایت کند سینهاش را با پرتو ایمان گشاده برای پذیرش اسلام میسازد و آن
کسی را که خدا بخواهد، گمراه کند، سینهاش را به گونهای تنگ میسازد که گویی به
آسمان صعود میکند»
}سورهی انعام آیهی 125{
قرآن، قبل از به راه افتادن کاروان علم از راز عجیبی سخن به میان آورد و آن این که در اثر بالا رفتن انسان به آسمان فشار هوا کم میشود و تنگی نفس به فرد دست میدهد.
اولین کسی که از زبان وحی به این مهم اشاره
کرد حضرت محمد(ص) است، درحالی که هیچ وقت طبقات بالایی جو را نپیموده و مضاف بر آن
هیچ یک از قلل عربستان آنقدر مرتفع نیست که به خفگی و تنگی نفس منجر شود، اما رسول
خدا با بهره گیری از وحی قرآنی از مسایل بسیاری سخن به میان آورد که بعد از پیشرفت
علم، بشر آنها را دریافت. یکی از این مسائل، اثر ارتفاعات بر انسان است.
در این آیه، خداوند عدم پذیرش اسلام را از
جانب کفار به حالت فردی تشبیه میکند که میخواهد به آسمان برود، اما در آن بالا و
بر اثر صعود سینهاش تنگ شده احساس خفگی میکند.
دکتر «صلاحالدین مغربی» استاد «طب فضا» در
آمریکا و عضو انجمن طبی فضا در انگلستان میگوید؛
آن هنگام که به کاوش در تاثیر ارتفاعات بر
انسان روی آوردیم، دریافتیم خلبانانی که ارتفاعات مختلف جو را میپیمایند در جاهای
که ارتفاع از سطح دریا حدود 1000 پا باشد با مشکل تنفسی مواجه نخواهند شد، محدودهای
که پرواز، بدون مشکل صورت میگیرد، ولی چون ارتفاع به 16000 پا برسد خلبان به
منطقهی «تکافوء فیزیولوژی» وارد میشود و در آن محدوده به سیستمهای تنفسی بدن،
فشار وارد آمده، خلبان با کمبود اکسیژن مواجه میگردد.
با زیادتر شدن ارتفاع از 16000 پا تا 25000
پا، دستگاههای هوازی هواپیما و ابزارهای اکسیژنساز، مختل شده و خلبان با مشاکلی
چون بیهوشی، سرگیجه، سردرد، خواب آلودگی مفرط، تنگی تنفس، سختی دم و بازدم و سرفههای
شدید، روبرو میشود.
بعد از آن گازهای موجود در معده و روده رو به افول مینهد و بر دیافراگم بدن یا سیستم حاجزی فشار میآید...