اسلام,منطق,عقل,خرافات,عرف,تحریف

Café : ( نوشته های یک آدم متفکر ! در باب بررسی روند فراموشی یک تراژدی به نام اسلام ) * کانال ایتا : onehadis@

اسلام,منطق,عقل,خرافات,عرف,تحریف

Café : ( نوشته های یک آدم متفکر ! در باب بررسی روند فراموشی یک تراژدی به نام اسلام ) * کانال ایتا : onehadis@

خودکشی هدایت از دکتر شریعتی

خود کشی صادق هدایت از منظر دکتر شریعتی

از خودم می پرسیدم چرا صادق هدایت خودکشی کرد ؟ علت اصلی انتحارش چه بود ؟

گاه می گفتم یاس فلسفی ، گاه پریشانی فکری و خلاء اعتقادی ، گاه بی ایمانی به همه ...

چیز و همه کس ، گاه آشفتگی وضع اجتماعی ، گاه بحرانهای روحی خاص روشنفکران بورژوا و دردهای طبقات مرفه اشراقی و گاه اختلالات عصبی و روانی ناشی از مسائل جنسی و سر کوفتگیهای این غریزه جنسی که در او عقده ای سخت شده بود که تحقیق کردم از خویشانش و تایید کردند که راست است و او هرگز در عمرش نه هوسش شگفت (که بیمار بود) و نه هرگز دلش سیراب عشق شد...

(که دلش توانائی آفریدن آنرا نداشت و از این استعدادعاجز بود(

اکنو ن پاسخ این سوال مکرر بر من  روشن شده است و دانستم که آنچه او را به مرگ کشاند چه دردی بوده ؟..........

یاس فلسفی بود. اما چگونه یاس فلسفی؟ شک فلسفی بود ، درد شک بود ، رنج والتهاب بی خبری بود . بی خبری از چه ؟

قرآن پاسخ می دهد : (عم یتسائلون عن النباء العظیم ) از چه می پرسند از خبر بزرگ ،

این خبر بزرگ چه خبری است که همه را بی قرار کرده است ؟

 انسان بر روی این خاک سرد و تیره ای که غریب است . مشتاق است و بی قرار؛

که بداند در پس این پرده کبود آسمان چه میگذرد؟

آنجا چه خبر است؟ این خبر بزرگ است که همواره انسان تشنه و بیتاب دانستنش بوده است ، هست و خواهد بود ، حتی گاه که معتقد شده است که : نه مثل اینکه خبری نیست باز هم آرام نیافته است.

سارتر را نگاه کنید، می گوید انسان باید بداند که در پسِ این کبودِِِ آرام خاموش هیچ نیست ، باید بی کمک آسمان زندگی خود را معنی و حرارت و جهت بخشد . باید دیگر چشم انتظارش را از آسمان برگیرد و به زمین دوزد.همین سارتری که به این اعتقاد رسیده و امید نجات و نجات بین خدا و آسمان را واگذاشته است ، همین سارتر را می بینیم  در این بریدن از ماوراء ، دراین اگزیستانسیالیسم ، در این اومانیسم مطلق مطمئن خود، بی قرار است و از" دیوار" می نالد، اگر چنین است ، پس آقای سارتر! چرا آن دست استخوانی لاغرت را که رگهایش از غیظ و رنج و التهاب و نیاز سر برداشته اند  با ناخن به "دیوار" می کشی تا در آن روزنه نجات بیابی! تا پنجره کبود فراری بسوی ابدیت و آزادی و "مطلق" باز کنی ؟ چرا پرده آبی ، پشت این پنجره های کبود سقف آسمان خبری نیست "استفراغ" می خوانی ؟

چرا زیستن را و لذت را و نعمت را بی امید آسمانی و بی آرزوی بهشت و بی امید پیوند با آسمان

" تهوع "  مینامی؟ چرا؟

باز اینجا همان فلسفه غربت و بیزاری از واقعیت و گریز از خاک و هوای بازگشت به وطن و سفر به سر منزل خود را نشان میدهد و چه دشوار!

انسان نمی تواند به آسمان نیندیشد مگر انسان هایی که به چریدن مشغولند و پوزه در خاک دارند و غرقه در آب و علف اند؛اینها که گوسفندان دو پایند ؛ سخن از انسان است ، انسان یعنی یک موجود رو به بالا ، عاشق اسمان ، تنها فرشته ای که به زمین افتاده است و

تا به آسمانش باز نگردد آرام  نمی گیرد .

و برای چنین موجودی ، چه دردی بالاتر از" بی خبری" است...

( + )


مرگ، تولدی دیگر   <<< مطلب قبلی   ::   مطلب بعدی >>>   قمشه ای و دیگر هیچ!

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد